Vrede
Wonden likken en verder knokken, het lijkt een beetje alsof mensen soms denken met vuisten in plaats van de hersens. Nee ik bedoel u natuurlijk niet, maar dat handje vol mensen dat kennelijk nooit iets zal leren van het leven in vrijheid. Tussen de jaren 40'en 45' mocht je alles denken maar niets hardop zeggen, nu zeggen velen dingen zonder eerst te denken. Afgelopen weekend was er weer een zoals de afgelopen 74 jaar steeds gebeurde, op 4 mei treuren om de doden en een dag later vieren dat we zelf niet getroffen zijn, en ook een beetje denken aan de mensen die daar voor gezorgd hebben, ten koste van hun dood.
Maar is iedereen blij met de vrede, die overigens maar zeer beperkt en wellicht tijdelijk is? Als je de relschoppers, de criminelen de dieven, de moordenaars en veel ander tuig zo ziet in het dagelijks Journaal, dan zou je niet denken dat zij weten wat het is om vrij te zijn, te mogen leven in een wereld met bloemen in plaats van kogels en bommen.
Nee ik heb zelf de oorlog niet meegemaakt, maar kreeg als kind wel heel veel mee van mijn ouders, die het wel 'mochten' meemaken.
Macht, rijkdom en status, de dingen die helaas voor veel mensen belangrijker zijn dan geluk, vrede, en vooral tevredenheid. We leven in een tijd waar we mensen met minder geluk in het leven links laten liggen in plaats van ze een handje te helpen. Geluk en mazzel, je kunt het nooit genoeg hebben, maar daarmee bezit je een zeer kwetsbaar iets, want je kunt alles zomaar verliezen en je scharen bij de kloothommels die pech op pech hebben. Ach ja, je legt gewoon elk jaar een bloemetje bij een gedenkmonument en je hebt je plicht weer gedaan, het geweten is weer gesust. Ben ik zelf dan zo heilig? Nee dat ben ik niet, ook ik zou veel dingen beter kunnen doen, maar probeer wel steeds mensen tevreden te houden en waar mogelijk zelfs blij. Vrede.. er is soms heel moeilijk mee om te gaan.
Reacties: jan@komawa.nl