Paaslicht
Column 382 keer gelezenDit weekend is het Pasen. En de Paasboodschap is voor mij na deze week duidelijker dan ooit geworden.
Met Pasen ga ik even naar de meubelboulevard. Of ruil ik mijn auto in vanwege Paasacties bij de garage. Of ga ik naar een pretpark. Als ik wat meer verdieping zoek ga ik naar een uitvoering van de Matthäus Passion of vier ik de opstanding van Jezus in een kerk.
Nou is het alleen zo dat die kerk er de laatste jaren niet echt goed op staat. En dat begrijp ik. De schandalen zijn niet van de lucht, de excuses komen niet altijd even spontaan en er zijn kerken die nog steeds gesloten zijn voor niet-kerkgangers.
Deze week stond één kerk wél volledig open voor iedereen.
Ik was geraakt toen ik live zag hoe deze prachtige kathedraal verslonden leek te worden door hellevuur. Maar tegelijkertijd heeft deze gebeurtenis voor meer geloof, hoop en liefde gezorgd dan in 1000 preken kan worden gepredikt.
Terwijl ze het inferno aanschouwden zongen Parijzenaren samen op straat het 'Ave Maria' tussen de stiltes en sirenes door. Parijzenaren van alle verschillende kleuren hesjes, mét of zonder geloof, waren één in pijn, onmacht en verdriet.
De Notre-Dame maakte iedereen gelijk. Ook al was dat maar voor één avond en onbedoeld, het is indrukwekkend om te zien wat die brand heeft losgemaakt.
Één foto van de binnenkant van de Notre-Dame zit in mijn geheugen gegrift. Op die foto staat het gouden kruis fier overeind. Rondom het kruis zwartgeblakerde puinhopen van wat eens het plafond en interieur van de kathedraal was. Het licht straalt naar binnen door het verzwolgen verkoolde plafond waardoor het kruis extra lijkt op te schijnen.
Meer symbolisch kan niet.
Dat onaangetaste gouden kruis is voor mij hét symbool voor Pasen. Dat kruis en dat licht die schijnen op die zwartgeblakerde puinhopen. Ik ben die puinhoop. Misschien bent u die puinhoop. Hoe groot het drama ook is, het Paaslicht verbroedert en overwint blijkbaar het duister.
Zou God dan tóch nog in mij geloven?
J.
