Lieve Barney,
Column 268 keer gelezenJa, ik had deze titel ook niet verwacht. Hij rolde zomaar uit mijn digitale pen.
Ik weet het nog goed. Het was 1998. Tijdens een bedrijfsuitje zat in een eetcafétje in Rotterdam te eten met collega's. Op een klein tv-tje op de achtergrond de finale van de Embassy. Het tv-tje werd harder gezet, het werd rumoeriger en de spanning liep meer en meer op. Niemand had nog oog voor zijn bord. Alle blikken waren gericht op dat kleine tv-tje. Ik was er live getuige van dat jij je eerste wereldtitel in de wacht sleepte.
Verwondering, emotie en kippenvel. Héél véél kippenvel.
Dat is wat je me jaren hebt bezorgd; kippenvel. Jij hebt mij besmet met deze sport Barney. En niet alleen vanwege die vijf wereldtitels, maar misschien wel meer om de persoon Raymond van Barneveld.
Een gewone Haagse jongen. Fijn accentje, goudeerlijk en open. Je doet je nooit groter voor dan je bent, zegt wat je denkt en blijft dicht bij jezelf. Geen uiterlijk vertoon, maar gewoon Barney. Jij geeft ruiterlijk toe dat je in een vormcrisis zit. Of dat je het even niet meer weet. Het niet ziet zitten. Dat je behandelaars hebt ingeschakeld om jezelf weer op het juiste pad te krijgen. Je had je zo vaak achter je rijk gevulde prijzenkast kunnen verschuilen, maar in plaats daarvan praat je over je twijfels en onzekerheden.
Je prijzen verbleken bij jouw eerlijke kwetsbare houding. Die houding maakt jou voor mij een nóg groter sportman dan je al was.
Gisteravond klonk tijdens je laatste partij in de Premier League in mijn Rotterdam veelvuldig het 'Barney Army' uit 10.000 kelen. Je ging kansloos ten onder tegen MvG. Is geen schande. De koek is gewoon een beetje op.
Of je nu wel of niet per direct stopt; je bent een legende.
'So many times, it happens too fast
You trade your passion for glory
Don't lose your grip on the dreams of the past
You must fight just to keep them alive'
Ik bedank je voor al die mooie jaren en wens je vooral geluk. Heel veel geluk.
J.
