Droomogen

Al bij het opstaan ging het mis. Verstopte neus, knallende koppijn en ook aan mijn humeur mankeerde zo het een en ander. En dan was het ook nog zo'n lusteloze maandag. Zo'n lullige begin-van-de-week maandag. Zo'n maandag zonder sjeu. Eenmaal buiten aan de wandel met teckel Eef schoot het ook al niet op. Tussen de flarden mist door kon ik nog net de weg zien. Met mijn sjaal opgetrokken tot onder mijn ogen en mijn muts afgezakt tot op mijn wenkbrauwen stampte ik de dijk over. De belofte van een grauwe, grijze dag hing in de lucht.

Halverwege de dijk werd ik nog net niet overhoop gereden door zo'n appende tiener die met zijn neus tegen zijn mobieltje geplakt zat. Ik vind het echt een godswonder dat die jeugd van tegenwoordig nog op de plaats van bestemming aankomt! Laatst liep er eentje over de dijk met z'n telefoontje tegen zijn voorhoofd gelijmd de hond uit te laten. Het was best een smal weggetje met aan beide kanten een diepe sloot. Maar deze knul liep niet in zeven sloten tegelijk en dus zeker niet in twee. Tot mijn verbazing! Want het enige waar hij naar keek was zijn mobieltje. En toch liep hij keurig midden op de weg! Hebben die gasten tegenwoordig een ingebouwd navigatiesysteem ofzo?

Maar waar was ik? O, ja die chagrijnige grijze dag. Gelukkig vond teckel Eef het ook geen hondenweer dus gingen we snel weer huiswaarts. Hup, de dijk af en het dorp in. Vlakbij school liep ik in mijn haast bijna een meisje omver. Een parmantig meisje van een jaar of acht. Ik wilde net sorry zeggen voor mijn onoplettendheid (en dat zonder mobieltje op mijn gezicht geplakt) maar het meisje was me voor.

"Ik heb een nieuwe jas!" zei ze zo stralend dat de mist verdampte en de zon gelijk uit zijn bedje sprong. Ik was heel even van mijn à propos gebracht door deze onverwachte wending van de dag die niet leek te lukken. Ik bekeek de jas eens goed. Een zalmroze manteltje met zo'n houtje-touwtje sluiting. "Een mooie kleur ook!" zei ik tegen het meisje met de mooie jas. "Aan de binnenkant zitten ook nog allemaal gekleurde vlinders" babbelde het meisje verder terwijl ze voorzichtig, houtje uit touwtje, de jas losknoopte.  Ik ging op mijn hurken zitten en bekeek de binnenkant van de jas. Het meisje keek me aan met haar diepbruine droomogen. Op slag begon mijn maandag te dansen!

Lachend keek ik naar het meisje. "Je hebt gelijk, het zijn echt prachtige vlinders!".

Josje