Perfect Day

Zodra de witte bus weer op het schoolplein stond, daalde de stemming in de klas tot ver onder het nulpunt. Een bezoek aan de schooltandarts verliep nooit pijnloos. Zelfs het stoerste jongetje van onze klas veranderde op slag in een geestelijk wrak als de tandartsassistente de kinderen op kwam halen. Dat altijd sacherijnige hulpje droeg haar haren in kordate knot, die zo strakgetrokken was dat haar gezicht permanent in een grimmige grijns stond. Met zichtbaar genoegen dreef ze ons door de gangen, naar het schoolplein. Eenmaal bij de bus vormden we een rij en begon het lange wachten. Het snerpende hoge geluid van de tandartsboor bezorgde ons koude rillingen. Een jongetje werd zo panisch dat hij in de deuropening van de bus rechtsomkeert maakte en met een bloedgang het schoolplein afrende. Vol bewondering keken we onze sprintende klasgenoot na. Hij deed dat wat we het liefst allemaal wilden doen. Heel hard wegrennen.

Sindsdien had ik een pesthekel aan de tandarts. Elk bezoek sleepte ik mezelf met veel tegenzin de praktijk in. En na de behandeling vloog ik met diezelfde snelheid als dat ventje op dat schoolplein de praktijk weer uit. Aan het einde van de straat nam ik pas weer gas terug.

Maar dat is verleden tijd! Een bezoek aan mijn nieuwe tandarts is tegenwoordig een aangenaam uitje. Met een brede glimlach en stralend gebit (je bent tandarts of niet) word ik enthousiast begroet door de sprankelende jongeman. Zijn vrolijkheid werkt zo aanstekelijk dat ik opgewekt de tandartsstoel in duik. Die me, met z'n ergonomische vormgeving, in zo'n gerieflijke omhelzing neemt dat ik me ineens heel erg zen voel. Zelfs de grote lamp, die vroeger zo ongenadig fel in m'n gezicht scheen dat ik de rest van de dag half verblind mijn weg vervolgde, lijkt te zijn veranderd in een knus sfeerlichtje. Het enige wat er nog aan ontbreekt is een kopje thee en op de achtergrond het nummer "Perfect day" van Lou Reed.

En dan moet de behandeling nog beginnen! Zodra de tandarts zich over me heen buigt en me met zijn bedwelmende hemelsblauwe ogen aankijkt ben ik weg. Mijn tandartsfobie flieder fladdert zo de praktijk uit.

Ik denk dat ik dit jaar maar eens wat vaker naar de tandarts ga!

Josje Peltenburg