Mejanderen in Spijkenisse
Column 243 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
Dat is nog wel een dingetje
Het lijkt of de plotselinge weersverandering me parten speelt. Is dit nu die befaamde herfst blues? Hoe dan ook; ik zit voor de computer naar een leeg scherm te staren. Niet wetende waarover te schrijven. Mijn gedachten zijn zo somber als het weer. En zo vluchtig als de vallende bladeren. Afgaande op wat er de laatste dagen in het nieuws is geweest, vraag ik me af of ik, in deze donkere dagen voor kerst, nog wel 's avonds alleen over straat kan. Maak ik me zorgen over het stijgend aantal autobranden in de regio. Verbaas ik me over de vestiging van een vers markthal net over de brug, waarbij ik word genoemd als potentiele klant. Terwijl hier panden genoeg leeg staan voor eenzelfde concept. En dan die proef met de nachtmetro. Hier staat de geluidsoverlast van de omwonende van de metrobaan in de nachtelijke uren lijnrecht tegenover de wens van het uitgaand publiek om de metro op vrijdag en zaterdag tot twee uur 's nachts te laten doorrijden. En is het achteraf betalen bij de NS niet vragen om moeilijkheden. Als het medicijngebruik jaar na jaar toeneemt, vraag ik me af of mijn drinkwater nog wel veilig blijft. Hoe wapen ik me tegen een cyberaanval van hackers. Moet ik me schamen omdat ik vroeger cowboy en indiaantje heb gespeeld? Ja, dat is nog wel een dingentje. Toch is er wel een lichtpuntje. Door licht in je slaapkamer schijn je dik te worden. Gelukkig heb ik verduisterende gordijnen.
