Afbeelding

Mejanderen in Spijkenisse

Column 212 keer gelezen

Iedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.

Voor alsnog niks aan de hand
Als de brievenbus kleppert, klinkt er tegelijktijdig een pingel op mijn mobiel. Beide geluiden kondigen aan dat er post is. Een mailtje, sms-je of gewoon een berichtje via een App. De afzender is direct zichtbaar op mijn schermpje en veelal ook een gedeelte van de berichtentekst. Bij de post die op mijn deurmat valt, is het altijd even zoeken naar de afzender. En om de inhoud van de enveloppe te lezen, moet er een brievenopener aan te pas komen. Deze keer is het een oproep voor een bevolkingsonderzoek. Elke twee jaar preventief, luidt de tekst. Is het al weer twee jaar geleden? Als de dag van gisteren kan ik me nog herinneren hoe al mijn borstweefsel inclusief een gedeelte van de borstspier werd samengeperst. Eerst horizontaal en daarna verticaal. Gaat het? vroeg de laborante meelevend. Maar toen ik de pijn verbijtend, stoer antwoordde dat het wel ging, draaide ze de glazen persplaten nog wat vaster aan. Als ik al had willen ontsnappen; er was geen ontkomen aan. Het is niet de pijn alleen, die me doet twijfelen. Eigenlijk wil ik helemaal niet horen dat er mogelijk iets niet oké is. En wanneer er oneffenheden op de röntgenfoto te zien zijn, wil ik al helemaal niet weten wat voor schrik en doemscenario's dat allemaal te weeg brengt. Van een punctie word ik zeker niet vrolijk, laat staan van het dagenlange onzeker wachten op de uitslag. Om dan tenslotte te horen dat er voor alsnog niks aan de hand is.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant

Uit de krant