Mejanderen in Spijkenisse
Column 121 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
De stille groene getuigen
Het lijkt een trend te worden in mijn straat. Ze staan er al jaren. Met liefde gepoot in de tijd dat de huizen in de toenmalige nieuwbouw wijk werden opgeleverd. Als jonge aanplant vergroenden ze de buurt. En gaven de seizoenen kleur. Maar nu zijn ze te groot geworden. Letterlijk uit de kluiten gewassen. En de een na de andere wijkbewoner besluit de boom in zijn voor en/of achtertuin te kappen. De stormen van de laatste tijd hebben veel buurtbewoners doen vrezen voor ongelukken en schade door afbrekende takken. Met de steeds groter en zwaarder wordende kruin zag de hovenier voor mijn boom geen andere mogelijkheid dan totale kap. Ik moest daar toch nog even over nadenken. Eigenlijk had ik gehoopt dat mijn boom nog kon worden gesnoeid, de takken en top ingekort. Maar die optie bracht mij alleen een kale kapstok, waarvan onduidelijk was of de boom zich daarvan zou herstellen. Ik heb er nachten van wakker gelegen. Het boompje heb ik destijds van een dierbare collega als house-warmingsgeschenk gekregen. Helaas is die collega me jaren geleden door ziekte ontvallen. En nu moet ik besluiten om zijn boom te laten omhakken. Het valt me zwaar. Jarenlang is deze boom de stille groene getuigen geweest van al het lief en leed in de straat. Van het komen en gaan van mijn kinderen en buren. Uiteindelijk is de boom gekapt. En een ontworteld gedeelte van zijn stam met kruin staat nu als verstilde herinnering in mijn tuin.
