Afbeelding

Mejanderen in Spijkenisse

Column 251 keer gelezen

Iedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.

Smachtend wachten op uitverkoop
Nog meer dan voorgaande jaren zat ik al weken lang smachtend te wachten op de opruiming. En dat allemaal door mijn waterkoker. Die was ik zo ongelofelijk beu. Maar deze keer wilde ik er niet zo veel geld aan uitgeven. Het merkexemplaar, wat lange tijd mijn keuken opsierde, had me zo in de steek gelaten. Dat mijn eens zo diep geworteld vertrouwen in een oer-Hollands benchmark, tot het nulpunt was gedaald. Het kreng lekt. En hoe! In het begin wat nadruppelen. Ik dacht eerst, het schenk tuitje zit niet goed, het zeefje misschien verkeerd om. Vervolgens werd door een bezoeker zelfs mijn uitschenken in twijfel getrokken. Maar hoe en waar er ook naar gekeken werd, het lekken werd steeds erger. Niet alleen tijdens het schenken, maar ook als de kan buiten bedrijf op zijn elektrisch plaatje stond. Om de steeds groter wordende waterplas te verdoezelen, stond de waterkoker op een vrolijke katoenen doek. En een zelfde uitvoering hield ik bij het gieten ook onder het schenktuitje. De een vond het armoedig, de ander onverantwoord. Maar mijn antwoord luidde steevast, dat ik wachtte op de uitverkoop. En ik dan het goedkoopste exemplaar mee naar huis zou nemen. Onder voorwaarde dat de nieuwe wel dezelfde eigenschappen moest bezitten. Geloof het, of niet. Mijn wachten werd beloond. Na korting op korting, ben ik voor welgeteld tien euro, nu de trotse bezitter geworden van een generiek niet-lekkende waterkoker.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant

Uit de krant