Mejanderen in Spijkenisse
Column 113 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
Het verlies van een gouden randje
Het had zo mooi kunnen zijn. Om trots op terug te kijken. Als een fijne en dierbare herinnering. De velen die me zijn voorgegaan hebben het zo ervaren. En ze verhalen er nog steeds over. Hoe mooi het is om zo afscheid te mogen nemen. Zo veel collega's, die je komen bedanken voor de jarenlange prettige samenwerking. En tegelijk feliciteren met je vijfenzestigste verjaardag. Een mijlpaal in je werkzaam leven. Maar helaas. Die eens zo memorabele leeftijd heeft zijn gouden randje verloren. De allure van toen is nu een kwestie van maanden erbij tellen. Hoe lang moet je nog, is een van de vragen die bij de koffie met gebak worden gesteld. Of ik van plan ben, eerder te stoppen dan de wettelijke AOW-leeftijd. Ik vind het enigszins gênant om te zeggen. Maar ik 'moet' nog negen maanden. Aangezien het pensioenfonds handje-klap speelt met de wettelijke AOW-leeftijd, vindt iedereen het ook wel logisch dat ik die tijd uitdien. Terwijl de pessimist ervan uitgaat dat hij minimaal tot zijn zeventigste moet werken, om 'mijn pensioen op te brengen', rekent de grootste optimist van de afdeling heel anders. Hij meent dat het langer werken dan je 65ste wel zal worden teruggedraaid. Want ook al opteren de 65-plussers geen fulltime baan meer, die vrijgekomen uren zijn nog altijd te weinig om er een jonge kracht voor aan te nemen. Het brengt niets anders op dan een verloren generatie tegenover het verlies van een gouden randje.
