Vleugellam
Column 232 keer gelezenSoms zou je de tijd even willen opslaan en soms willen doorspoelen.
Emoties heeft iedereen, soms leuke maar ook wel eens minder leuke.
Het leven is als een wandeling door een oerbos, je komt van alles tegen.
Prachtige bomen, geweldige bloemen en struiken en zelfs fraaie varens. Maar soms kom je op plekken die even tegenzitten, een kloof waar je amper overheen komt of een te brede sloot waar je niet overheen kunt springen. Zo’n bos is mooi en waardevol, maar ook onvoorspelbaar en soms zelfs wreed, maar je wandelt door want je bent telkens op zoek naar nieuwe ontdekkingen. Ik wandel nu in dat bos, zoals velen met mij ook doen. Je gaat, nee je moet door, want het bos is je leven en bevat alles, zowel het verleden als het heden en wellicht aan het einde ontmoet je ooit een keer de toekomst. Hier en daar raap je een jong vogeltje op dat uit het veilige nest viel, je zet het weer bij zijn broertjes en zusjes in het nest terug, zodat het later weer sterk en fier kan uitvliegen. Natuurlijk kun je niet elk vogeltje helpen, die zullen zelf moeten proberen weer op de been te komen, wat gelukkig ook vaak gebeurd. Soms komt de boswachter langs en probeert dan het gevleugelde vriendje weer op de vleugels te zetten, hij doet zijn best, maar niets is zeker. Het is slechts hopen dat het vogeltje met de hulp van de boswachter, maar vooral het eigen doorzettingsvermogen, weer op de been komt om zo weer vrolijk fluitend het leven verder te beleven.
Een raar verhaal? Nee een realiteit, een situatie die gewoon in het leven een feit is en waar je soms met lege handen probeert te helpen, meer dan ‘help’ roepen kun je niet. In die situatie zit ik nu, ik kan het vogeltje niet helpen, ik kan hooguit mezelf laten meedenken en hopen dat dat vogeltje straks weer kan vliegen en genieten. Ik ben zelf ook zo’n vogeltje, en dat andere vogeltje komt uit het zelfde nest als ik.
Reacties: jan@komawa.nl
