Emmer

Met iedere ademhaling word ik misselijker, het borrelt in mijn buik en ik zie witter dan Sinterklaas. Ik moet hier zo snel mogelijk weg en bedank mijn opa voor de koffie verkeerd met het stuk banketstaaf van de ambachtelijke bakker. 

Felle koplampen zuigen richting mijn vermoeide ogen, de openstaande Spijkenisser brug werkt op mijn zenuwen en meer en meer krijg ik het idee dat boerenkool, koffie verkeerd en een banketstaaf niet de meest juiste combinatie voor mij is. 

Ik voel me beroerd!

Thuis kruip ik onder de wol en probeer mij af te sluiten voor de werkelijkheid. Maar helaas, dat lukt niet.

Ik kan mijn staat van zijn niet meer negeren.

Mijn buik borrelt nóg heviger dan eerder op de avond. Langzaam loop ik de trap af naar beneden. Bij iedere trede krijg ik het gevoel dat een natte scheet desastreuze gevolgen kan hebben. Terwijl ik naar beneden loop, krijg ik óók nog eens last van enorme oprispingen. Niet een zuuraanvalletje, maar een zuurtsunami. Het zweet breekt me uit.

Ik weet het; dit gaat niet meer goed komen!

Voetje voor voetje loop ik naar de schuur en haal de emmer van de onderste plank. Die emmer is donkerbruin. Bewust voor deze kleur gekozen omdat ik de output van mijn maaginhoud liever niet tot in detail hoef te zien.

Ik strompel naar het toilet en ga zitten met die poepbruine emmer voor mijn zweterige hoofd. Wat er daarna gebeurt bespaar ik u. De stank is niet te harden, de boerenkool met stukjes HEMA-worst niet om aan te zien en de banketstaaf lijkt er nu één van de goedkoopste bagger discounter. En de koffie? Die was absoluut verkeerd.

Uitgerangeerd en leeg spoel ik mijn mond, poets mijn tanden en snuit mijn neus. Dit ritueel herhaalt zich deze avond nog een paar keer. 

Twee dagen later ben ik volledig hersteld en heb mijn energie hervonden. Terwijl ik de donkerbruine emmer vol laat lopen met water en allesreiniger erbij doe om te dweilen, denk ik terug aan die bewuste avond waarop ik ziek was. Ineens realiseer ik mij hoe blij ik ben met mijn donkerbruine multifunctionele maatje.

Dus breek ik nu een lans voor dit lelijke, maar onderschatte gebruiksvoorwerp. Hulde aan mijn hondstrouwe donkerbruine emmer! Wat zouden we zijn zonder emmer?

Respect aan alle emmers!

J.