Draaipolitiek
Column 279 keer gelezenEigenlijk moet je als columnist niet gaan schrijven als je boos bent, maar je moet doen wat je niet laten kunt. Ja ik ben boos en ook nog diep teleurgesteld in het Nederlands rechtssysteem. Rapalje mag vaak in ons land in de watten gelegd worden en krijgen ondersteuning zoveel als mogelijk. Ik doel op de enkele miskleunen, die tussen de anderen, de goedwillende meekomen. Twee kinderen die met hun moeder naar ons land kwamen als vluchteling, maar ja Armenië was geen land waar het gevaarlijk was, zo beoordeelde men, dus geen reden te vluchten. Toch konden de twee kinderen, van 2 en 3 jaar met hun moeder tien jaar hier vertoeven. Plotseling vond men dat ze maar weer het land uit moesten. Dat gebeurde met de moeder maar de kinderen konden (nog even) blijven. Het leek haast dwangmatig zoals de instellingen en betrokken personen omgingen met deze kwestie. Naar mijn gevoel stond niet de juridische juistheid op het spel, maar dat van het zwakke kabinet met maar 1 zetel meer dan de oppositie. Het werd, zo zou je haast gaan denken, een soort handjeklap van 'wat moeten we doen om onze positie te redden', wat de kinderen zou overkomen leek van ondergeschikt belang. Lili (12) en Howick (13) waren het slachtoffer van politiek gekrakeel en liepen de kans in een toekomstloze situatie te belanden. Staatssecretarie Harbers leek zijn vetorecht niet te willen gebruiken, of mocht hij het niet gebruiken? Ja, het kabinet kwam even in zwaar weer, als het escaleerde zou een val niet ondenkbaar zijn, en dat moet je niet willen als je zo blij bent dat je macht hebt als politicus, denk ik. Toen uiteindelijk half Nederland in de protestmodus ging voelde men kennelijk het gevaar en konden plotseling alle betrokkenen als een blad aan een boom omdraaien. Ach ja, 'draaien' waar hebben we dat meer gezien? Maar wie weet, wordt een van die kinderen ooit wel Minister president.
Reacties: jan@komawa.nl
