Maasvlakte

We kregen afgelopen zondag de kriebels om eens mee te gaan met zoonlief, die elk weekend met onze Floris, de new foundlander van 80 kilo, naar de Maasvlakte 2 gaat om hem lekker in het zoute water te laten zwemmen, want daar houden dit soort boefjes van. Met de auto langs de petrochemische industrie, en over een brug die zomaar toegankelijk was voor wegverkeer, stoomden we op naar het eind van Nederland. Daar aangekomen, na een warme rit en vooral langs vele windmolens, parkeerden we bij een windmolen en helilandingsplaats. Zoonlief en mijn eega Jootje hadden bedacht dat ik dan mee ging naar de waterkant, achter een soort van duin. Geloof me ik heb altijd gedacht dat stranden van zand waren gemaakt, nou mooi niet, dit was een kiezelstrand met grind van 1 cm tot keien van 20 cm groot, soms nog groter! Ik had sandalen aan gedaan omdat ik de illusie had dat ik die aan het strand uit kon doen en dan lekker mijn poezelige voetjes kon verwennen in het zilte water. OK, ik ben geen 18 meer maar ik heb wel een kwartier gedaan over die 20 meter naar het water, mijn voeten leken wel maankraters en ik heb me voorgenomen nooit meer over die 'keienmartelbaan' te lopen. Hadden de bouwers van MV2 niet even die kiezels eerst tot zand kunnen vermalen? Bij dit 'uitje' hoorde ook een demonstratie van zoonlief die mij zijn dronekunsten toonde,zodat ik toch nog wat zag van de wijde omgeving en mezelf. Vanuit de drone op 120 meter hoogte leken die keien wel een beetje op zand, maar tja weten drones veel. Maar de beelden zijn mooi, ik zal ze wel eens op mijn FB pagina planten, voor hen die dat medium hebben. Mijn voeten zullen wel weer in orde komen, wellicht zijn ze tegen Kerst weer gewoon. Maar wel fascinerend om zo aan het eind van ons land naar de einder te kunnen gluren, zowel vanaf het land als uit de lucht. Maar ik weet nu dat ik geen 18 meer ben maar zeer ruim 18.

Reacties: jan@komawa.nl