Twee minuten
Column 260 keer gelezenMijn vlaggetjes, hoedje en toeter liggen weer op zolder, de koning en koningin zijn weer naar huis en zitten aan de keukentafel alle cadeaus te bekijken die ze ontvingen bij hun viering in Groningen. Uit solidariteit met de bewoners in het hoge noorden eten ze een week lang pizza van de plaatselijke 'Italiaan', zodat ze het gastoestel een paar dagen niet hoeven te gebruiken.
Hoewel ik een schuur en zolder vol heb met rariteiten en fantastische vrijmarkt handel, ben ik de deur niet uit geweest. Jootje en ik zijn een soort krakende wagens, om beurten geven we elkaar een zetje, zo komen we er ook wel. Gelukkig lopen krakende wagens langer, dus ik blijf me fixeren op 105 als afsluitingsjaar voor mezelf. Ik vond het trouwens een gezellige en boeiende Koningsdag, ondanks dat het in Groningen was en dus ver weg. Ze hadden het goed georganiseerd, laat dat maar over aan de vindingrijke burgers aldaar.
Misschien de volgende keer iets voor Nissewaard, Rozenburg of Hoogvliet? Lijkt me gaaf, een grote ronde tafel, gemaakt van een kabelhaspel, en daar met wat brugslachtoffers en andere ervaringsdeskundigen een half uurtje bakkeleien over de bruggen bij de Oude Maas. En dan een afsluiting met een wandeling over de Botlekbrug, een grotere gok kun je niet nemen, maar onze Willem staat vast wel open voor gevaarlijke stunten. Maar goed, het is pas over een jaar weer zover. Aanstaande vrijdag 4 mei herdenken we de mensen die hun leven gaven voor onze vrijheid, een vrijheid die we ook nu nog helaas met hand en tand moeten verdedigen, maar zonder de helden van vroeger hadden we wellicht een andere taal gesproken en wie weet wat voor ellende nog meer. Denk daar eens aan als we twee minuten van onze tijd even kunnen stilstaan bij hen die hun leven gaven voor ons. Wat zijn twee minuten op een heel leven? Toch ben ik (net) van na de oorlog, en dat wil ik graag zo houden.
Reacties: jan@komawa.nl
