Pacifistische kater

Bengh! Een doffe dreun tegen het raam. Daarachter kijkt kater Beer me wanhopig aan. Hij wil naar binnen en snel! Midden in mijn tuin staat een gespierde cyperse kater de vermoorde onschuld te spelen. Ik weet wel beter. Dat grijze mormel maakt mijn vredeminnende kat al een paar weken het leven zuur. Elke keer weer stijgt er een hoop gegil en gekrijs op uit de tuin. Gevolgd door een achtervolgingsscène waarbij Beer door de tuin sjeest. Naar links, naar rechts. Over en onder bosjes door. Op de hielen gezeten door die cyperse etterbak.

En elke keer weer hoop ik dat Beer nou eens flink uithaalt en die ruige ruziezoeker de tuin uit timmert. Maar dat gaat niet gebeuren. Hij houdt niet van conflicten en is tegen elke vorm van geweld. Hij is voor vrede op aarde. Zelfs het kleinste muisje begeleidt hij liefdevol naar een warm holletje, verdwaalde kikkers krijgen een gemoedelijke aai over hun gladde bolletjes en moegevlogen vogels mogen wat hem betreft best even uitrusten, vlak voor zijn neus. Beer houdt van elk wezen, zelfs van honden! De honden die hier op visite komen weten dan ook niet wat ze meemaken! Van een gespierde Amerikaanse bulldog tot een koninklijk geknipte poedel, elke hond kan rekenen op een hartelijke begroeting. Hij geeft ze vriendelijke kopjes, draait om ze heen en vertoont geen spoor van angst. Dit tot grote verbijstering van de honden die gewend zijn om buitenshuis iedere kat jankend, gillend en blaffend de boom in te jagen.

Beer heeft dus het liefst lief.  En soms komt mij dat heel goed uit. Vorige week belde een overbuurvrouw bij mij aan. Ik deed open en een donderwolk vulde gelijk mijn deuropening. Mevrouw bleek best boos. Ik had namelijk háár kliko meegenomen nadat 'ie geleegd was. Ik stamelde iets over een vergissing en sorry, maar mevrouw was vastbesloten in haar boze wolk te blijven hangen en zeurde stevig door.  Ik begon er genoeg van te krijgen en net op het moment dat er minder aardige woorden in mijn brein begonnen op te ploppen verscheen daar Beer. Hij kuierde naar de ratelende feeks toe en begon de vrouw kopjes te geven en luid te spinnen. Mevrouw nam een flinke teug lucht met de intentie haar gezanik voort te zetten. Maar toen keek ze naar mijn kleine vredestichter die zich rond haar benen slingerde. Ze slaakte een diepe zucht, haalde haar schouders op en ging op haar hurken zitten om Beer te aaien. "Ach," zei ze, "wat kan mij die kliko eigenlijk schelen?"

Toch best handig zo'n pacifist in huis!

Josje