Klapschaats
Column 383 keer gelezenDat zit er weer op, de schaatsen kunnen naar de schuur en onze hond is dolblij dat, dat witte spul weg is.
Kortom de lente kan zich alvast warm lopen. Ik heb dit jaar niet geschaatst want volgens mijn eega Jootje kan ik dat niet meer. Maar zwemmen, schaatsen en fietsen verleer je toch nooit? Ik weet nog dat ik in mijn geboortedorpje voor het eerst schaatsen onder mijn voeten kreeg, gewoon van die prachtige Friese doorlopers met lederen riempjes en een lange veter. Met klompsokjes aan bleven ze minuten lang goed zitten, daarna maakte je een smakkerd en klapte je op het harde ijs. En zo was ik een van de eersten met een klapschaats. Later kreeg ik andere schaatsen, zonder die markante krul voorop, waar ik juist zo trots op was, deze kon je met klemmen aan de zool van je schoenen vastdraaien. Maar die hadden weer andere nukken, je zool bleek snel van de schoen gerukt te worden en geloof me, op sokken over het ijs naar huis lopen was geen lolletje! Weer later had ik ijshockey schaatsen waar al een schoen aan vast zat. Ik heb heel veel plezier gehad van die dingen. We mochten, in ruil voor het loshakken van het ijs aan de kant, op de botenvijver van de Juliana Toren in Apeldoorn wedstrijdjes houden. We woonden er toen naast, dus handig. Nog later had ik echte 'Noren' en kon ik eindelijk lange afstanden schaatsen. Heb dat zelfs in de Uithof gedaan. Maar dit jaar, ach, jootje vond het eng en bovendien zat in een van de schaatsschoenen een muizenmoeder heerlijk de winter door te brengen, en die wil je ook niet storen. Misschien toch maar goed, want voor het zelfde geld had ik op een singel een achterwaartse salto met schroef gemaakt en had ik in de krant gestaan als Jan stuntel. Ik heb in mijn leven al veel aan de wilgen gehangen, zoals liftsleutels, oscilloscopen, gitaar enz., dus kunnen die schaatsen er ook nog wel bij.
Laat de lente maar komen!
Reacties: jan@komawa.nl
