Mejanderen in Spijkenisse
Column 657 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
Ontwaakt uit de Olympische roes
Het is voorbij. Pas nu de Olympische Winter Spelen zijn afgelopen, besef ik, wat er ook voor mij voorbij is. Het is gedaan met drie weken lang dagelijks meeleven met onze Oranje mannen en vrouwen. Er is een einde gekomen aan het van dichtbij meemaken hoe alle sporters hun ultieme prestatie proberen neer te zetten. Voor nu is het klaar met het meevoelen van de strijd en de vechtlust. Het meegenieten van de overwinningsvreugde en het delen in het verliezersverdriet. Maar lang stilzitten is een sporter niet gegund. Ook voor mij geldt dat rust roest. Dus de rijschema's, rittentijden en medaille spiegels kunnen bij het oud papier. De sportkleding en loopschoenen weer uit de kast. En stevig aan de wandel. Het luie zweet eruit, zou mijn oma zaliger zeggen. Ook mijn hond vindt het prima dat we weer op uur en tijd naar buiten gaan. En dat niet vanaf koffietijd tot aan het slaapmutsje de televisie in de sportstand staat. Hij weer gewoon rustig in zijn mand een dutje kan doen. Zonder te worden opgeschrikt door een startschot, al te enthousiaste aanmoedigingen, vreugdekreten of zuchten van teleurstelling. Strenge vorst, koude snerpende noordoosten wind of heftige sneeuwval. Niets weerhoudt mij en mijn hond nog om er stevig tegenaan te gaan. Want ook voor ons twee geldt dat overgewicht op de loer ligt. Dus geen suikerbommetjes en vette snacks meer voor de buis. Maar op sportieve wijze genieten van de buitenlucht en de natuur.
