Gevonden!

Gehaast wil ik inchecken bij de poortjes op metrostation Beurs. Pas na vier pogingen en een vette verwensing kom ik erachter dat ik met mijn bankpas voor de scanner sta te wapperen. Mijn bankpas is knaloranje, de ov pas behoorlijk blauw dus zo moeilijk kan het niet zijn. Maar ik heb blind de eerste de beste pas uit mijn portemonnee gerukt. Dit soort vage acties overkomt mij best vaak. Boodschappenlijstjes schrijven doe ik bijvoorbeeld allang niet meer, ik vergeet het lijstje negen van de tien keer toch. Dan ontstaat de overweging, het briefje of een boodschapje vergeten? Dan kies ik toch voor het laatste. Want iedere keer in de winkel staan en je realiseren dat het briefje nog op tafel ligt, voelt toch een stuk lulliger op de een of andere manier. Ook heb ik een keer mijn hond aan de paal bij de groentewinkel laten staan en ben zonder hond naar huis gelopen. Bijna thuis realiseerde ik me pas dat er iets niet klopte.

Mijn brein staat dus best vaak op standje warrig. Maar daar staat tegenover dat ik kan zoeken als de beste! Als er iets gevonden moet worden springen al mijn hersencelletjes gelijk in het gelid en gaan voortvarend aan de slag. Geen idee waarom mijn brein deze specialisatie zo heeft weten te perfectioneren en het op een ander terrein af en toe zo laat afweten. Maar ik prijs me gelukkig en ben er trots op dat ik dit talent heb.

En het is in de praktijk reuze bruikbaar! Want in ons gezin is er altijd wel iemand iets kwijt. Sleutels, pasjes, schoolboeken, helmen, kleding, tandenborstels, opladers, ze lijken met enige regelmaat in rook op te gaan. Dan moet er weer eens gezocht worden. En vrijwel elke zoekactie eindigt ermee dat driekwart van het gezin moe en verslagen op de bank hangt omdat het ze weer niet gelukt is dat te vinden wat er zoek is. Ik houd me gedurende hun wanhopige en bij voorbaat kansloze speurtocht bewust afzijdig. Laat ze lekker even tobben, om vervolgens op het juiste moment toe te slaan. Aangezien mijn gezinsleden al behoorlijk wat voorwerk verricht hebben, kan ik in gedachte de plaatsen afvinken waar al is gekeken. Het gezochte object heb ik dan ook in no time opgesnord. En dan pak ik mijn uitblinkmomentje. Want een beetje pronken met mijn talent doe ik graag.

Zo kan ik mezelf mijn warrige gestuntel een beetje vergeven. En vergeten.

J.P.