Aangeslagen

Donderdagmiddag, een week geleden.

Een meisje maakt een foto van haar ijsje, deelt die op Facebook en een paar seconden later breekt de hel los.

Een bestelbus met daarin een hersenloze jongeman van nog maar 22 jaar oud zigzagt over de Ramblas. Iedereen die Barcelona heeft bezocht is over de Ramblas gelopen. Altijd druk.  

We kennen de gevolgen en afloop. Wéér een stad met diepe wonden. Wéér een paar gehersenspoelde jongens die met het zaaien van dood en verderf onder onschuldige burgers denken de Islam een goede dienst te bewijzen. Wéér een klap voor mijn keurig nette Islamitische buren en collega's die zich kapot schamen omdat hun Islam wordt misbruikt door een stelletje randdebielen.

Het maakt me boos, onmachtig en verdrietig. Boos omdat het leven van een mens zoals u en ik voor die andere andersdenkende blijkbaar niets waard is. Onmachtig omdat ik alleen maar kan toekijken. Verdrietig om het verdriet van de nabestaanden. Aangeslagen kijk ik naar indringende beelden.

Hoe verder te leven als je geliefde plotseling is vermoord? Hoe verder met de moeders van de daders? Hoe verder met de zwaargewonde moeder van het 7-jarige Engels-Australische jongentje Julian dat nu niet meer leeft?

Dit zal niet de laatste aanslag zijn. Bezorgde winkeliers van de Kalverstraat willen paaltjes of betonblokken aan weerskanten van de straat. Moeten we de Coolsingel ook gaan afsluiten? Of de Markthal?

Het maakt niet uit. Aanslagen zijn niet te voorkomen en van alle tijden. In deze tijd met als alibi dat het in de naam van de Islam zou zijn, in de jaren tachtig in de naam van het protestantisme en katholicisme.

Als we aanslagen niet kunnen voorkomen, wat kunnen we dan wel? Het antwoord: laten zien dat wij in ons land wél andersdenkenden tolereren en respecteren. In dit geval dus vooral niet 'de Islam' overal de schuld van geven. Aanslagen hebben niets met de Islam te maken. Andersom evenmin. Aanslagen hebben überhaupt niets met een geloof te maken. Laten we daar nou niet intrappen.

Het is niet de vraag of ons land nog aan de beurt komt, maar waar en wanneer een aanslag zal plaatsvinden. Ik hoop dat we, als het zo ver is, ons hoofd hier koel kunnen houden en vooral niet groepen mensen als schuldige gaan aanwijzen die zich net zo boos, onmachtig en verdrietig voelen als wij autochtone Nederlanders na weer zo'n volledig kansloze barbaarse daad.

J.