Mejanderen in Spijkenisse
Column 225 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
Het loze vissertje
Pas toen ik thuis was had ik het in de gaten. Eigenlijk pas toen ik de voordeur had dicht gedaan. En zijn halsband afdeed. Vreselijk! Wat een lucht. Het hele halletje rook ineens naar rotte vis. Vraag me niet hoe. Maar mijn hond kan in één onbewaakt ogenblik zijn kop in iets smerigs steken. En mocht ik twee tellen niet opletten, dan wentelt hij er zich ook nog eens met zijn hele rug in. Voor mijn hond is die rottende geur blijkbaar het summum van lekker ruiken. Voor mij is jakkes nog licht uitgedrukt. Er is van alles in de handel om je hond van die vieze luchtjes te verlossen. Ik heb ondertussen het hele arsenaal uitgeprobeerd. Van hondenlotions, -shampoos tot geparfumeerde -washandjes. Maar voor mijn stinkende hond, geloof het of niet, werkt tot nu toe de ouderwetse babyshampoo nog het best. Nadeel van het vele wassen is helaas dat de anti-vlooien en tekenmiddeltjes minder werkzaam zijn. Zaak dus om zo goed mogelijk de veelvuldig gebruikte visstekjes te mijden. Maar mijn hond vindt feilloos de gedumpte visvangst. Ver weg van de waterkant achteloos weggesmeten door het loze vissertje. Terwijl ik met verbijstering naar het her en der achtergelaten afval kijk, zie ik in mijn ooghoek nog net een hondenkop over het gras heen en weer bewegen. En ja, hoor! Dat wordt straks weer een shampoo beurt. Met dank aan het loze vissertje.
