Onding

Ik zit te schelden, vloeken en huilen. Het helpt niet. Het systeem is zo traag als een slak met een energetische beperking. Ik zit te kijken naar een klein fenomeen dat mij des duivels maakt.

'Incident' staat op mijn scherm. Incident? Is er nog sprake van een incident als dat incident structureel is? Ik sta op klappen. Stoom uit mijn oren en pupillen als tennisballen. Ik klem mijn beeldscherm tussen mijn trillende handen en strek mijn armen omhoog. Ik ontplof!

Maar dan. Een collega vraagt of ik een kopje koffie met haar wil drinken. Met haar? Mwoah, ik had liever iemand anders gehad, maar heb nu toch niets te doen. Mijn beeldscherm krijgt uitstel van executie. Enigszins minder verhit loop ik achter mijn collega aan.

Ze schenkt koffie in en we raken aan de praat. Het blijkt geen koffie verkeerd te zijn. Niet gedacht. Niet bij haar. Ik ontdooi. Ineens zit ik in een gezellig, informatief en waardevol gesprek. Over muziek, opvoeden van kinderen en omgaan met het verlies van dierbaren. We blijken meer vreugde en verdriet met elkaar gemeen te hebben dan ik ooit voor mogelijk had geacht. Wat een leuk mens is die collega eigenlijk.

Ze vraagt ondertussen een voorbijkomende collega of het systeem weer werkt. Nee. De collega ziet eruit als mij, maar dan een dik half uur geleden. Niet echt relaxed. Boos op dat 'onding'. Vroeger een hulpmiddel voor artsen om de polsslag te meten, de duur van de preek in te perken en de snelheid in knopen te meten. Op het werk anno nu staat het 'onding' symbool voor vertraging, irritatie en frustratie.

Bij nader inzien onterecht eigenlijk. Het 'onding' heeft een dikke huid, is vasthoudend en stelt grenzen. Hard van buiten, zacht van binnen. Geeft alleen maar aan dat ik even moet wachten. Niet meer, niet minder. De onschuld zelve. In potentie kenmerken van een collega van vlees en bloed.

Even later doet het systeem het weer. Ons gesprek stopt hier. Ik moet weer naar mijn plek, zij ook. Heel jammer. Ik had nog graag doorgepraat met haar. Een onverwachte waardevolle ontmoeting mede mogelijk gemaakt door het falende systeem. Mooi toch?

Daarom nu mijn excuses aan dat 'onding'. Respect voor de zandloper. Ooit vervloekte ik hem. Nu wacht ik op de volgende systeemstoring.

J.