Afbeelding

Ver weg, maar dichtbij

Column 171 keer gelezen

Nederland, Rotterdam. Het is bijna kerst. Over een paar dagen zit ik met mijn familie aan een rijk gevulde tafel te genieten van elkaars aanwezigheid, het lekkere eten en de sfeer. De lichtjes van de kerstboom schijnen vredig, uit de cd-speler klinken kerstkoren en ik hoor zachtjes geneurie om mij heen. Hemel op aarde.

Syrië, Aleppo. Het is bijna kerst. Na een bombardement zit een kind van een jaar of vier voor zich uit te staren. Bloed over zijn gezicht, gruis over zijn lichaam. Zijn grote donkere bruine lege ogen huilen niet. Zijn moeder huilt wel. Een buurjongentje houdt zijn eigen broertje in zijn handen. De baby is een maand oud. Hij is gestorven. Het oudere broertje wil het lichaampje niet loslaten, hij kan het niet. Huilend en verdwaasd loopt hij rond. Hel op aarde.

Ik knak en huil mee. Later op de avond probeer ik mijn partner te vertellen wat ik op tv heb gezien. En weer huil ik.

Ik vraag me af waarom mij dit zo aangrijpt. Ik ben een aardig leedgetrainde kijker. Wat is er nu dan zo anders aan? De eerste keer dat Irak door Amerika werd gebombardeerd keek ik live op CNN. Op 9-11 zat ik eerste rij toen het tweede vliegtuig zich het WTC inboorde en vandaag de dag ben ik bijna dagelijks getuige van de zoveelste bomaanslag, waar dan ook ter wereld. Is ook binnengekomen en komt binnen, maar toch anders.

Had ik dit hartverscheurende filmpje misschien niet moeten kijken? Ik wil mijn kop niet in het zand steken. Aan de andere kant zeggen deze beelden mij dat ik mijn grens heb bereikt. Dit leed kan ik blijkbaar niet aanzien.

Dit gewonde jongentje geeft antwoord op mijn vraag waarom mij dit zo aangrijpt. Voor mij staat hij symbool voor alle kinderen in oorlogsgebieden. Onschuldige slachtoffertjes van conflicten tussen grootmachten die een (wereld)oorlog uitvechten. Om religie. Om macht. Om geld. Ik zit ernaar te kijken en het maakt mij ongelooflijk onmachtig en klein. Klein als een kind.

Ik voel me niet schuldig om kerst te vieren, dat is het niet. Ik probeer alleen de beelden een plekje te geven. Daarom denk ik deze dagen aan het jongentje dat niet kan huilen, zijn moeder en hun buurjongentje.

Hoe uitzichtloos dan ook; ik hoop en bid vooral voor hun vrede. Meer dan ooit.

J.
                                                                                

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant

Uit de krant