Mejanderen in Spijkenisse
Column 121 keer gelezenIedere week weer wordt er in Mejanderen in Spijkenisse met een fijne dosis kritiek op de Nederlandse samenleving en een nostalgisch sentiment over het eigen leven in Spijkenisse gekeken naar prangende levensvragen.
Stilletjes droomde ik nog even weg
Eigenlijk had ik er niet zo'n zin in. Maar collegiaal gezien, kon ik niets anders. Ik verzamelde dus al mijn maandag ochtend moed en informeerde met een geveinsde interesse naar de stand van zaken betreffende zijn stratenmakers klus. Hij had zojuist een strompelende entree gemaakt. Was binnengekomen met een van pijn vertrokken gezicht. Zijn handen ondersteunend op zijn onderrug. Met een 'bijna klaar', liet hij zich met een grote zucht op zijn bureaustoel vallen. Afgelopen week had ik al moeten aanhoren hoe geweldig zijn bestrating in zijn tuin wel niet ging worden. Zijn telefonische onderhandelingen met de diverse hoveniersbedrijven van dichtbij kunnen volgen. Zijn berekening van de te bestellen hoeveelheid zand en tegels nagerekend. Ik was er klaar mee. Maar helaas, mijn collega nog niet. Het weekend was toch niet toereikend geweest om de klus te klaren. Afgezien van het feit dat hij er nog een weekend tegenaan moest gooien, had ik dus ook nog een weekje klagen over zijn lichamelijk ongemak voor de boeg. Mijn nagenieten van een heerlijk weekendje weg, kwam danig in het gedrang. Het zonnige lenteweer, de ontluikende natuur, de kleurige bloesem en bloembollen, groen wordende struiken en bomen, mooie wandelingen. Het had duidelijk niet de belangstelling van mijn collega Met zijn monotone klaagzang op de achtergrond, droomde ik stilletjes nog even weg.
