Reacties op de Raadplaat

Op de foto van vorige week was de Vredehofstraat met Getron transportbedrijf (Van Genderen) te zien. Veel mensen wisten het nog en reageerden met een verhaal. Hieronder vindt u er een aantal.

Herinnering L. Poortvliet-Herrewijnen
'Dit is de Vredehofstraat. Het bedrijf is Getron transportbedrijf. In het pand zit nu garagebedrijf Herrewijnen. In die tijd werkte mijn vader werkte bij Getron, hij was diepladerchauffeur. Ik moet helaas 'was' zeggen omdat hij in 1979 is verongelukt tijdens zijn werkzaamheden. Na al die jaren kijk ik nog altijd, met pijn in mijn hart en trots tegelijk, naar de vrachtwagens van Getron.'

Herinnering Henk de Goede
'Deze foto daar knap je van op. Na een hartinfarct maandag 23 februari werd ik opgenomen en geopereerd. Het enige wat je dan kunt is de krant lezen. Deze foto van de Vredehofstraat 16 tegenover de begraafplaats maakt dan veel in je los, met de groene vrachtauto's van de firma Getron. In 1966 en 1967 werkte ik als automonteur bij garage v.d. Bosch tegenover het jeugd gebouw (Contact?), de kant op vanwaar de foto is genomen, nu een meubelwinkel. Ik heb nooit een foto kunnen vinden van garage vd Bosch, later Daf dealer van Marion uit Hellevoetsluis met de Benzine pomp voor de garage, met links de ingang voor de personenauto's en rechts de ingang voor de vrachtauto's. Als iemand daar wel iets van heeft, houd ik me aanbevolen. Via de redactie kunt u mijn gegevens opvragen.'

Herinnering Bob Bastemeijer
'De straat waar de voertuigen op de foto zijn geparkeerd is de Vredehofstraat, voor de straatnaamveranderingen Breekade genoemd. Over de kruising met de Hekelingseweg tot aan de 4e heul draagt deze kade nog die naam. Over de heul begint de Malledijk. Voor de heul linksaf is de Westdijk met aan het begin de van Trierum naar ik meen veehandelaar  en het agrarisch bedrijf van de familie  Snoei.
De vrachtwagens zijn van de firma van Genderen. Een al vooroorlogs familiebedrijf dat in de loop der jaren meerdere ondernemingen op het gebied van transport heeft voortgebracht. Te weten oa de bodedienst Van Genderen, transportbedrijven GETRON en ESTRON. De zaak groeide daar danig uit zijn jas en de vestiging ging naar het industrieterrein de Vier Ambachten. Ook daar werd het te klein en volgde er een verhuizing naar Oostbroek.  De loods met het schuine dak en grote inrijdeuren  deed dienst als reparatie bedrijf voor de vrachtwagens. Wijlen Gerrit Lankhaar was daar in de beginjaren monteur. Over de bedrijven zelf heb ik weinig te melden. Laten we hopen dat de huidige nazaten van Genderen ons meer gaan vertellen over hun bedrijf en de geschiedenis.  Ook de Oudheidkamer zit op dit soort verhalen met smacht te wachten.
Op de plaats van de loods is nu het bedrijf van Barend Herrewijnen gevestigd. Daar tegenover staat het monument voor de gevallenen in WO 2 en voormalig Nederlands Indië. Er achter ligt de oude gemeentelijke begraafplaats. Aldaar zijn ook 2 Britse vliegers begraven. Elk jaar op 4 mei met de dodenherdenking wordt aan hen eer bewezen. Ook staat daar een gebouwtje wat oorspronkelijk dienst deed als uitvaartcentrum. In mijn ogen een architectonisch gedrocht dat absoluut niet aan die zijde van de straat behoort te staan. Overheidsvergunningen zijn dikwijls wonderbaarlijke documenten.
Men ziet nog net en puntje van de oude openbare lagere school. Begin jaren 60 is de school omgebouwd tot verenigingsgebouw 't Contact. De exploitatie was in handen van J.J.C. (Jaap) Riedijk. Welke oud 'Spikkenisser' herinnert hem zich niet. Daar in 'Zaal 1' is menig bruiloftsfeest gevierd. Mij staat vooral nog bij de enorme tabaksrook in de zaal bij zulke gelegenheden. Ook was het gebruikelijk dat de tabakswaren bij feestelijkheden in glaasjes op tafel stonden. Zoals we weten is het later een jongerencentrum geworden en ook dat is alweer exit. De boompjes zijn in de loop der jaren best wel flinke jongens geworden. Weet iemand iets te vertellen over een manspersoon die in een reeds lang afgebroken schuur verbleef? Hij had naar ik meen iets te maken met race motorfietsen.
In 1947 toen de Vredehofstraat nog een grindweg was liep daar ook een sloot, beter gezegd een baggersloot. Uit die sloot viste ik een Duitse karabijn zonder kolf op. Daarmee ging ik naar Jan Mijndert. In zijn werkplaats hebben we het tuig in de petroleum gezet en schoongemaakt. Zo kort na de oorlog was er aan patronen geen gebrek. De karabijn ging in de bankschroef, patroon in de kamer, touw aan de trekker en op veilige afstand een ruk aan het touw. Het ding werkte nog perfect. Wel moest ik de 'gehandicapte' karabijn van mijn voogd bij de politie inleveren. Dat was best wel een wijs besluit want het blijft toch een vuurwapen.'