Zuidland laat het afweten

Zuidland – Afgelopen zaterdag speelde vv Zuidland zijn kampioenswedstrijd tegen Lombardijen in sportpark Groot-Nibbeland en verloor voor een verbijsterde aanhang met een genadeloze 0-3. Trainer Tom Larssen betwijfelt of zijn ploeg verloren heeft door de druk van het moment. Hij is ervan overtuigd dat zijn team er toch weer te gemakkelijk over dacht.

‘We hadden vier punten voorsprong hè,’ klinkt het daags na de anticlimax cynisch uit de mond van Larssen. ‘Dan hoefde het nog niet perse. Het kan ook komende zaterdag nog. Bij Oude Maas. Dan moet het. Geloof me, dan staat de ploeg er. Maar het tweeslachtige gevoel blijft. Ook als we dan die titel pakken. Dat valt niet meer weg te poetsen. Wij hebben het af laten weten. De ploeg heeft gefaald. En ik heb gefaald als begeleider. Ik ben er niet in geslaagd om de jongens ervan te doordringen dat we op onze kampioensdag een verantwoording hadden die verder ging dan alleen maar de verantwoording voor ons eigen presteren. Het dorp was uitgerukt. De muziek stond klaar. De boerenkar was van stal gehaald. Er stond een buffet. Er waren bloemen. Er was champagne. En aan alle voorwaarden voor een mooi feestje was voldaan. Maar wij waren toch niet scherp genoeg om het voorbereidende werk dat voor ons was gedaan te belonen. Ik voelde het in de week naar de wedstrijd toe. Ik was er bang voor op de dag zelf. Zou de ploeg scherp genoeg zijn? Was de heilige wil om te winnen er? Die vragen spookten door mijn hoofd. En dan is zo’n ploeg als Lombardijen geroutineerd genoeg om ons in slaap te sussen. Zo van ‘Jongens niet met te grote cijfers winnen, hè?’ En: ‘Je gaat ons bij 3-0 niet door de benen spelen, want dan is het niet leuk meer, hoor.’ Ja, je gelooft het toch niet zelf? Je gelooft toch niet echt dat zo’n ploeg ons zonder slag of stoot kampioen laat worden. Natuurlijk niet. Die vreten tegen de titelkandidaat het gras op. Niemand verliest graag. En al helemaal niet tegen de kampioen. Ik heb de groep van tevoren gewaarschuwd. Maar ik zag dat ik de meeste jongens niet bereikte. Wat kon er nou gebeuren? Vier punten voor. Zelfs bij verlies zou het een weekje later wel goed komen. Maar zo werkt het niet. Zo mag het niet werken. Je moet de kansen grijpen als ze zich voordoen, anders doe je jezelf tekort. En nogmaals, als wij nou als enigen de dupe waren van een verkeerde inschatting, dan is dat tot daar aan toe. Maar we lieten een compleet sportpark in de kou staan. Man, man, dat doet zeer.’

Laatste
‘Als ik je nou vertel dat er afgelopen zaterdag voor de wedstrijd zo’n oude baas langs kwam bij onze elftalleider Arie Molendijk, vervolgt Larssen. ‘En die zegt dan ‘Kom op mannen, waarschijnlijk is dit wel het laatste kampioenschap van Zuidland dat ik mee ga maken, zet hem op!’ En dan pakt hij zijn portemonnee en stopt hij Arie 50 euro in zijn handen als bijdrage voor de jongens om een mooi feestje te vieren. Dat komt dan van zijn pensioentje. Nou, als het dan zo misgaat, schaam je je toch de ogen uit je hoofd. Of dat gebaar van zo’n man misschien teveel druk heeft gelegd? Of we daarom hebben gefaald? Nou, ik geloof dat dus gewoon niet. Dan zouden we nooit meer iets winnen. Nee, het was echt het idee dat het nog niet onze laatste kans was. Dat we ook komende zaterdag in de herkansing die titel nog kunnen pakken. Maar ook al gebeurt dat waarschijnlijk wel, de teleurstelling van afgelopen zaterdag poets je er niet mee weg.’