De impact van corona

In deze rubriek belichten we iedere week een ondernemer, bedrijf, vereniging of persoon uit Nissewaard. We vragen naar hun ervaringen tijdens deze bijna onwerkelijke Covid-19 periode. Deze week een blik op Zorgorganisatie Careyn, de afdeling Zorg Thuis, team Vogelenzang in Spijkenisse.

Doordat het hele team Vogelenzang aan deze rubriek heeft meegewerkt, wordt het verhaal van 14 enthousiaste medewerkers weergegeven. Het team bestaat uit 14 hardwerkende en enthousiaste collega’s, van verschillende deskundigheidsniveaus, verzorgende 2+, verzorgende IG, verpleegkundige in de wijk en wijkverpleegkundigen. Samen ondersteunen zij zo’n 50 cliënten in hun wijk zodat zij zo lang mogelijk op een veilige en vertrouwde manier thuis kunnen blijven wonen.

Careyn is een zorgorganisatie voor onder meer kraamzorg, jeugdgezondheidszorg, diensten op het gebied van verzorging en verpleging en thuiszorg. De organisatie levert zorg in een groot deel van Zuid-Holland, in de stad en provincie Utrecht en in de regio Breda. Careyn wil samen met anderen bijdragen aan een inclusieve, solidaire en duurzame samenleving, door verbindingen te leggen en ondersteuning te bieden, voor iedereen die op enig moment in het leven - tijdelijk - een verminderd vermogen ervaart om ‘een thuis’ te creëren.

De angst voor het coronavirus is in dit team sterk aanwezig. Dit heeft uiteraard alles te maken met hun werkzaamheden die vaak een op een zijn. In het begin van de coronaperiode zijn de medewerkers erg bang geweest om zelf besmet te raken en dus was er ook de angst voor hun gezinnen thuis. Maar vooral ook om anderen te besmetten. Men komt bij zoveel mensen thuis. `Langzamerhand raakt men, hoe gek het ook klinkt, met de situatie bekend en vermindert de angst. Al blijft angst wel aanwezig’, vertellen de teamleden. In den beginne was er veel onzekerheid, niet wetend wat dit virus allemaal teweeg zou brengen, het zien van de onzekerheid onder de collega’s, het ontbreken van materialen, etc. Gelukkig wordt steeds meer over het virus bekend, wat enorm helpt in het werk van dit team. Voldoende beschermende middelen zodat men zichzelf en de cliënten kan beschermen, zijn dan ook van een hoogste prioriteit. ‘Wij komen als thuiszorg medewerkers bij meerdere cliënten op een dag. Ondanks dat we erg voorzichtig zijn, zijn we toch ook bang dat we het virus ergens oplopen en het mee de wijk in nemen’, aldus deze groep gedreven teamleden.

Hun functie blijkt lang niet altijd prettig werkbaar tijdens deze corona periode. Men probeert echt zo hygiënisch mogelijk te werken, los nog van de weersomstandigheden, is het buiten omkleden met handschoenen, schort, bril en mondkapje is vaak lastig.

Wanneer er een cliënt zich meldt met Covid-19 gerelateerde klachten gaan gelijk de radars weer draaien in dit team. Welk contact heeft er plaatsgevonden de afgelopen dagen, welke collega’s zijn er geweest, wat zijn de klachten, huisarts inschakelen, testen, etc. Men moet continue alert blijven elke dag.
Het blijft een zeer persoonlijke ervaring, hoe ieder teamlid het persoonlijk beleefd vanuit hun functie. Zo vertelt iemand: ‘Ik vind het erg lastig de zorg te leveren zoals ik dat wil. Soms heeft een cliënt behoefte aan een hand op de schouder, wat door covid-19 lastiger is geworden vanwege de 1,5 meter maatregel.’ Ondanks dit alles, maakt het team ook mooie dingen mee. ‘Als verpleegkundige in de wijk ben je met Covid-19 meer dan nodig. `Zo vertelde een cliënt laatst: ‘Je kunt dan nu wel met een mondkapje op werken, maar je hoeft niet zo hard tegen mij te schreeuwen hoor, ik ben niet doof’, zo legt een teamlid lachend uit.

Op de vraag of COVID-19 toch ook iets positiefs heeft kunnen brengen, komen uiteenlopende reacties.

Zo vertelt een teamlid dat het nog geen positieve bijdrage heeft geleverd. Vooral veel thuis werken en het feit dat zusjes en broers al twaalf maanden niet gezien zijn.

En een andere medewerker zegt: ‘Covid-19 leert je weer waarderen wat je hebt. Blij zijn dat je werk hebt, ook al is het telkens opnieuw aanpassen. Blij zijn dat de cliënten en hun familie ons zeer waarderen en dat ook uitspreken. Met de feestdagen zijn we overstelpt met cadeaus en lieve kaarten.’ Weer iemand anders geeft dat het team op een creatieve manier naar elkaar toe gegroeid is. Tenslotte voegt iemand uit de ploeg aan: ‘Tijdens de eerste corona golf hebben we samen met de andere wijkteams een corona route opgezet, hierbij hebben we een samenwerking gehad met de Volkswagendealer in Spijkenisse waarbij zij een auto ter beschikking hebben gesteld om de cliënten te bezoeken zodat ‘vuil’ en ‘schoon’ volledig van elkaar gescheiden konden blijven.‘

Het mondkapje belemmert voornamelijk de communicatie met slechthorende cliënten. Ook hebben nieuwe cliënten de medewerkers die bij hen thuiskomen, nog niet gezien zonder mondkapjes. Eigenlijk hebben deze cliënten dan ook geen idee wie er voor hun komt zorgen. Kortom de mondkapjes maken het contact zeer onpersoonlijk. De avondklok had verder geen invloed op het werk van dit team. Zij hoefden zich niet aan de tijden te houden, zij mochten legaal de straat op voor hun werk. Eenduidig is dit peloton aan verzorgenden over het gemis in hun werk!

Ze missen de vrijheid in hun doen en laten. Maar ze missen vooral het sociale contact met collega’s en het onbezorgde contact met cliënten. Een gedeelte van hun werk is door het corona virus noodgedwongen overgegaan naar meer digitale communicatie. Werkoverleggen werden online gehouden. Het gevoel van saamhorigheid, voelt anders online.

Ter afsluiting wil dit enthousiaste en betrokken sterrenteam nog meegeven om de RIVM-regels te hanteren en dat vaccineren belangrijk is. Maar ook om lief te zijn voor elkaar en dat Corona ook een keer op zal houden. ‘Laten we elkaar blijven steunen, de samenleving is door dit alles al zo verhard. De kleine dingen te waarderen. Stay Safe!’