Wat kan je dan nog zeggen

Het zijn rare tijden, hele rare tijden. Je kan voor je zelf proberen er wat van te maken. Maar je kan onmogelijk inschatten hoe anderen zich erbij voelen. Natuurlijk, je hoort verhalen over mensen die vereenzamen, vaak heel dicht in je eigen omgeving. Studenten die zielig op hun kamertje alleen zitten te zijn, hoewel ik denk dat het wel mee zal vallen, studenten kennende. Jeugd die saai thuis zit en zich verveeld. Die zelfs in een burn-out terecht dreigt te komen.

Werknemers die thuis moeten werken en tegelijkertijd weken, zelfs maanden lang hun kinderen moesten opvangen en begeleiden in schooltaken. Ondernemers die met de nagels aan het randje hangen en proberen niet te vallen. Het is moeilijk te begrijpen hoe mensen het vol houden. En tijdens de laatste persco weer horen dat het nog langer gaat duren. Dat het eind wel in zicht is maar de maatregelen niet afgeschaald worden. Ja misschien in april, waar wat en hoe? We moeten het afwachten. Beloftes over vaccinaties, die helaas niet op tijd geleverd werden, die niet snel genoeg geënt kunnen worden. Hopelijk is een groot deel van de bevolking in juli geënt. Maar of we dat halen? En of de vaccinaties blijvend werken en ook werken tegen nieuwe varianten?

Een toekomst zonder hoop, dat wordt uitzichtloos. Voor vrijwel iedereen is het nog wel uit te houden. Voor een enkeling wordt het teveel. Die kan het niet meer aan. Als je hoort dat het de zoon van vrienden te veel werd, er uit gestapt is. Dan schrik je, en dat is zacht uitgedrukt. Je kan het je niet voorstellen hoe dat voelt. Als je zelf vier bomen van kerels hebt met eigen huishouding, gezin en kindertjes, je vrouw een gezonde zoon heeft. Tja ook onze 5 kinderen hebben hun nukken en probleempjes. Dat hoort erbij, dat is te overzien, daar kan je ze bij helpen. Je Moet dan in deze tijd maar aan alle goede zaken denken die je hebt bereikt, die je hebt. Tel je zegeningen. Maar als je dan hoort van die ene enkeling die er uit gestapt is. Tja wat kan je dan nog zeggen tegen zijn ouders?