Angst en Verlangen

Verlangen, een woord met een lading, verlangen naar wat? Dat kan van alles zijn en is voor iedereen anders. Zeker in een jaar dat gelukkig bijna voorbij is en voor veel mensen ellende gebracht heeft. Een jaar dat begon met heel veel beloftes.

Hét jaar van het songfestival, in Rotterdam nog wel. In heel de stad en ver daarbuiten was er geen overnachting meer te boeken, alles zat vol. En tegen prijzen! Niet normaal, daar werd even grof verdient. En toen kwam de klap in maart en kwamen de annuleringen. En daarop het verlangen naar een betere tijd waarin de kamers weer normaal verhuurt zouden zijn, dan maar tegen normale prijzen, de stad weer vol zou lopen met toeristen.

Het was ook het jaar van de Olympische spelen, van de WK voetbal, de tour, Wimbeldon en noem alle sport evenementen maar op. Een voor een vielen ze af of werden verplaatst naar later datum. En als ze dan al doorgingen was het veelal zonder of met bijna geen publiek. Enge lege stadions, geen gejuich, geen gefeest. Wat overbleef was verlangen naar betere tijden dat we weer naar sport kunnen kijken. Ja zelfs dat iedereen weer gewoon zelf kan gaan sporten. Want dat is tijdens de Total Lockdown van nu zelfs niet meet mogelijk.

Verlangen ook naar allerlei evenementen die afgelast zijn, zelfs een simpele (vroeger toch wel erg saaie) kerstmarkt is nu weer heel aantrekkelijk.

Verlangen bij ontelbare ondernemers om weer gewoon aan de slag te kunnen, zonder met angst naar iedere komende persco – moderne afkorting voor persconferentie- te moeten kijken. Angst voor de zaak, of dat het wel gaat redden. Angst bij werknemers of ze komend jaar nog wel werk hebben. Angst bij de jeugd of ze hun opleiding wel goed af kunnen ronden. Angst bij ouderen en ook veel jongeren of ze wel gezond blijven, of ze niet op de buik in een IC bed van het Erasmus terecht komen.

Angst is killing, om het maar eens met een mooi modern woord te zeggen. Het verlamt de samenleving. Het verlamt relaties, gezinnen, bedrijven, verlamt het “samen” gevoel. Dus weg ermee! Geef ons dan maar hoop en verlangen.

Hoop op een betere tijd, op licht aan het eind van de tunnel. Op volle winkelstraten, drukke gezellige restaurants, leuke vrolijke vakanties, mooie theater voorstellingen en films, mega muziekfestivals. Of gewoon hoop op weer eens een fijne verjaardag vieren met je hele familie. Op eindelijk die bruiloft organiseren die nu op de lange baan geschoven is. Hoop op een normale kerst en oud en nieuw. Er is nog zoveel!

Dat is het grote verlangen, dat voor iedereen anders is maar zo belangrijk in deze tijd. We verlangen naar een normale wereld zonder 1,5 m, zonder mondkapjes, zonder ontsmettende handgel op iedere hoek van de straat. Regering geef ons hoop, niet alleen verboden, regels en dringende adviezen Iedereen verlangt naar hoop.

Fred Lorsheijd