Mondkapjes

Het blijft een vreemd fenomeen, het mondkapje. Natuurlijk kenden we die dingen al en gebruikten we ze zo nu en dan ook. Niet vanwege corona, nee voor het werk. Als je tuintegels staat te slijpen met een diamantschijf geeft me dat een berg stof, niet te filmen. Dan wil je wel even zo’n ding op omdat je anders de hele avond stof loopt te snuiten en stoflongen zijn ook geen pretje.

Maar nu deze dingen, we moeten ze nu op in de openbare ruimte, verplicht dus. Niet om jezelf te beschermen maar om te zorgen dat je het virus niet verspreidt en anderen besmet. Maar wat nu als je net negatief getest bent, dat is positief natuurlijk. Dan kan je dus nooit het virus verspreiden want je hebt het niet bij je. Dan is dat kapje dus eigenlijk onzin. Maar waar ik me meer druk over maak, wat is nu eigenlijk openbare ruimte? Overheidsgebouwen, oké dat is duidelijk, hoewel daar vrijwel niemand meer komt omdat alle ambtenaren thuis werken. De bibliotheek, ook logisch. Theaters, bioscopen, zwembaden kan ik me ook iets bij indenken. Hoewel het hier moeilijk controleren is in het donker van een bioscoop als de film draait en zwemmen met een drijfnat kapje zal ook niet best lukken. Wat blijft er dan over scholen, prima zaak. Heel veel mensen bijeen, vaak jonge mensen die vrijwel geen last hebben van het virus maar het wel kunnen verspreiden. Maar hoe leg je het uit aan jongeren dat ze iets op moeten om te voorkomen dat ze iets verspreiden waar ze zelf geen last van hebben, iets dat ze niet voelen, zien, ruiken of proeven. Lastig als ze dan in de klas op een vaste plaats zitten, het kapje niet hoeft. Is het virus er dan niet meer?

En wat met kerken en andere religieuze plaatsen van samenkomst. Daar hoeft het niet op? Vreemd! Beschermd God of Allah of in welk opperwezen je dan in wenst te geloven ineens de gelovigen? Of is dit de snelste manier om bij de schepper te komen. Misschien wat cynisch, maar een kerk is voor mij net zo openbaar als een bibliotheek. En erger nog, je geeft deze religieuze genootschappen ineens een enge status, iets van een soort sekte waarin men zich ineens niet hoeft te houden aan regels die voor anderen wel gelden. Je moet dit als religieus genootschap zelf niet eens willen want je zet jezelf buiten de samenleving.

Maar wat mij het meeste verbaast, dat er door onze overheid geen eisen gesteld worden aan de kapjes. Alles wordt gecontroleerd en moet aan eisen voldoen, zuivelproducten, groenten en fruit, houdbaarheidsdatums, ingrediëntenlijsten op de verpakking. Veiligheidseisen voor elektrische apparaten, speelgoed, auto’s, valhelmen, gebouwen, zo gek kan je het niet verzinnen.

En dan zoiets belangrijks als het kapje, tenminste dat doet men ons geloven, dat heeft geen eisen. Er hoeft niet op de verpakking te staan waar ze van gemaakt zijn, hoe lang houdbaar, hoe ze te bewaren en hoe ze nu precies werken. Je mag ze zelf maken als je wilt, wat voor soort stof je gebruikt, ach wat maakt het uit? Ik zag een tijdje terug een reportage uit de VS, in de tijd van de verkiezingen waar die malloot nog steeds niet van wil toegeven dat hij verloren heeft. Het waren opnamen uit een zuidelijke warme staat waar het dragen van zo’n kapje al snel een last wordt. Daar zat iemand met een kapje op, zelf gemaakt, te vertellen dat hij totaal geen last had van het ding. Hij kon zo lekker ademhalen, totaal geen probleem ook niet bij hoge temperaturen. Hij had het ding gemaakt van vitrage! Dat houdt in ieder geval niets tegen maar mag waarschijnlijk wel want er zijn geen eisen.

Als de overheid wil dat de bevolking de regels serieus opvolgt moet ze de bevolking ook serieus behandelen. Dus goede gekeurde mondkapjes, en kerken ook als openbare ruimtes benoemen.

Fred Lorsheijd