Ze gaan weer naar school!
Column 245 keer gelezenU kent ze wel; die 'We gaan weer naar school' posters die net na vakanties op strategische plekken in dorpen en steden verschijnen als kinderen weer naar school gaan.
Maar na 8 weken geen school is het nu anders. Geen posters. Niet dat ik daarover in zit, maar wel over het ontbreken van aandacht voor een grote vergeten groep. Een groep die op geen enkele manier gecompenseerd wordt door wie of wat dan ook; ouders van schoolgaande kinderen.
Natuurlijk houden we van onze kinderen. Héél veel zelfs. Toegegeven; het was thuis zo samen vaak leuk. Gezellig de hele dag knuffelen, spelletjes doen, Netflix filmpjes kijken en af en toe een anderhalf-meter-wandelingetje. Absoluut cosy, geen misverstand daarover.
Maar ja. Wat was het af en toe ook irritant! Thuiswerken met drentelende kinderen om je heen, verveling die de kop opstak en af en toe jengelende, huilende en/of treiterende kinderen om, en nog erger, in je aura. Tussendoor fungeren als juf of meester wat niet altijd mee viel, en dat was een understatement. Of die pijnlijke momenten dat je er even doorheen zat en naar je werk wilde vluchten, maar dat er dan altijd wel een kind in huis was met een verkeerd vastzittend hoestje, waardoor je tóch thuis moet blijven.
Nee, er zullen deze week vuurwerkpotten op schoolpleinen worden afgestoken. Pleinen zullen het decor zijn van lachende kinderen die weer naar school mogen en hun juffen en meesters eindelijk weer in het echt zien. Maar ook van huilende opgeluchte ouders die hun quarantaine-tranen de vrije loop laten. Tranen van geluk, tranen van vrijheid.
En daarom wordt het tijd dat vitale beroep van 'ouder-van-schoolgaande-kinderen-in-quarantainetijd' in het zonnetje te zetten. De opgeluchte uitgelaten tekst voor op de posters is al bedacht; 'Ze gaan weer naar school!' Een knipoog naar alle ouder-helden die een prestatie van formaat hebben neergezet, maar waar de uitputting soms nabij is.
Welke drukker voelt zich geroepen?
J.
