Afbeelding
Foto: stock

Driving home

Column 240 keer gelezen

De sfeer zit er goed in. Overal mooie kerstbomen, lichtjes en liefde.

Ik zet wat kaarsjes aan, dim het licht en ga op de bank liggen. Dekentje over me heen, radio aan en ogen dicht. De klanken van Chris Rea's 'driving home for Christmas' kabbelen mijn woonkamer binnen. Ik val in slaap en in mijn droom ben ik Chris Rea.

Wat doe ik op de snelweg sinds 1988? Waarom vind ik al meer dan 30 jaar de weg naar mijn huis niet terug? Is er iets aan de hand met mijn navigatie? Ik zing over duizenden herinneringen, maar vertel alleen maar over files, stoplichten en strepen op de weg. Waarom niet over die herinneringen? En ook zing ik dat ik niet kan wachten om 'die gezichten' te zien. Welke gezichten? Wie zit er op mij te wachten?

Opeens word ik wakker.

Ik voel me eenzaam. Nee, ik ben eenzaam. Er zit inderdaad niemand op mij te wachten. En daarom doe ik maar alsof. Alsof ik onderweg ben. Alsof ik ergens word verwacht. Alsof er iemand op mij zit te wachten. Alsof ik door iemand word gezien. Of zelfs geliefd.

Maar dat is niet zo.

En ik ben helaas niet de enige die alleen in eenzaamheid is. Onvrijwillige alleenstaanden die geen partner kunnen vinden. Ruziënde vrienden die elkaar niet meer willen of kunnen zien. Eenzaamheid door het missen van een overleden dierbare. Teveel eenzaamheid en pijn om op te noemen.

Hoeveel woonkamers blijven deze donkere dagen voor de kerst verstoken van licht? En ook na de kerst?

'Driving home for Christmas' heeft voor mij een andere lading gekregen. Niet alleen maar de gezelligheid van kerstsfeer, lichtjes en een hese stem. Chris Rea doet mij denken aan al die donkere woonkamers waarvan eenzame bewoners snakken naar licht.

En dat zijn er veel. Teveel.

Ik wens alle donkere woonkamers een warme deken, een verlichte kerst en hoop dat na deze periode een  straaltje van dat Kerstlicht op hun, en mij, mag blijven schijnen.

J.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant

Uit de krant